אני מאמין?

מײַן זעקס מיט אַ האַלבן יעריג יונגל איז נעכטן אַהײם פֿון חדר און ער פֿרעגט בײַ מיר צו איך האָב שױן געהערט פֿונם מדרש אַז גאָט האָט אָנגעכאַפּט אַבֿרהם אַבֿינו׳ן און אים אױפֿגעהױבן איבער די שטערן און געװוּזן אַז אַזױ פֿיל װעלן זײַן זײַנע קינדער. זאָג איך אים אַז יאָ איך האָב שױן דערפֿון געהערט. פֿרעגט ער מיך צו איך גלײז די מעשה. איך האָב געדאַרפֿט שלונגן. ס׳יז מיר נישט אײַנעפֿאַלן אַז ער קען מיר פֿרעגן אַזאַ שאלה. איך האָב אים געזאָגט אַז איך װײס נישט. דרוקט ער מיך און פֿרעגט העכער ׳יאָ צו נײן׳ און איך זאָג װײַטער אַז איך װײס נישט. אַז ער איז מיד געװאָרן פֿרעג איך אים צו ער גלײבט דער מעשה, זאָגט ער אַז נײן. פֿרעג איך אים פֿאַרװאָס נישט, זאָגט ער מיר אַז װוּבאַלד ס׳יז אַ מדרש װיל ער נישט גלײבן אָבער װען עס װאָלט געשטאַנן אין דער תּורה װאָלט ער געגלײבט.

איך בין נישט אױסן זיך צו רימן מיט מײַן קלײן אפּיקורסל. איך װיל אָבער יאָ דערצײלן מײַן אינערליכע שקלא וטריא. ס׳יז דאָ אַזעלכע װאָס האַלטן אַז װאָס נאָר מען גלײבט אַלײן, פֿאַר די קינדער זאָל מען דערצײלן מיט אמונה פּשוטה. איך קען דאָס נישט מקבל זײַן. װאָס װעט ער קלערן װען ער װעט אױף װאַקסן און ער װעט זען װוּפֿיל איך גלײב באמת? און װוּ קען איך אים קוקן אין די אױגן אַז איך װײס איך גלײן נישט װאָס איך זאָג. װאָלט איך אים געדאַרפֿט זאָגן אָז איך גלײב נישט און פֿאַרענטפֿערן דער מדרש אַז ס׳יז פֿיגוריטיװ וכּדומה? איז ער צו יונג דערצו.זאָג איך אים אַז איך װײס נישט און זאָל ער עס אַלײן איבער קײַען בײַ זיך אין מוח. כאָטש אַז די צאָן מלאך׳טע איז אמת זאָג איך אים יאָ איז עס טאַקע דערפֿאַר װײַל ס׳יז נישט מער װוּ אַ חלום. אבֿרהם אבֿינו׳ס באַקאַנטשאַפֿט מיט גאָט, צי אמת צו נישט, איז אָבער אַ חלק פֿון אונזער עקזיסטענס און דאָס לאָזט זיך נישט אָפּלײקענן אַזױ לײַכט.

הײַנט פֿרעג איך אים פֿאַרװאָס טאַקע װיל ער נישט גלײבן. זאָגט ער ׳װאָס דאַרף אים דער אײבישטער װײַזן? אבֿרהם האָט אים נישט געגלײבט?׳ הײסט עס מיר זענן נישט די אײנציגסטע נישט־גלײבערס.