שיריים

בײַ מײַן סעודת שבת
נאָך מען ענדיקט ה' יברך את עמו בשלום
און די בענקלעך זאָגן גוט שבת
צום מעין עולם הבא
פון די שאָלעכץ פון די גן עדן ניסלעך
ברעכט אויס אַ קריגערײַ
ווער זאָל אויפקערן פון אונטער דער טיש
די ברעקלעך פון מײן אמונה
וואָס ליגן מיטן חן
פון שניי נאָך א גאָס
צוקריטשעט און געשחטן
מיט דער שפּיזיקע המוציא מעסער
וואָס דאָס חלה דעקל קיצלט נישט
מיט די פראַנזן וואָס באַהאַלטן נישט
אַז דער ווײַן האָט פאַרלוירן איר בושה
נאָך די ליכט ברענען אויס
און דער זילבער איז צו פאַכמאַרעט
אָפּצושפּיגלן דער פאַרפלעקטער טישטיך
דעמאָלסט זאַמלט מען די שיירי סעודה
פון אַ סעודת שלמה המלך
כּל זמן מען האָט גענאַשט
די האַרטע ביינער פון תורה שבכתב
אויסגענאָגט פון זיי דער מאַרעך
פאַרווייעכט מיט אַ דרשה
אויף לא תבערו אש
צו מאַכן פרישע אפּיקורסים
פון קאַלטע פרעסערס
וואָס דאָס איז שוין בײַ זיי אויך פאַרלאָשן
בלויז ליגט אַש און פאָרעך
מיט שווענץ האָר
פון אַ שטרײַמל צופליקט
דורך אַ ווינט וואָס האָט אַמאָל
געטריבן דער פײַער
און אויף אַ טשוואָק הענגט דער חפץ חיים
און ווינקט צו ראָטשילד פונעם ווײַן פלעשעל
וואָס פילט אָן דער מוח
זי זאָל נישט ליגן
אונטער די האָר פון דער בעזעם
אויפגעהויבן צו ווערן
אָן צו געבן אַ קיש