הגם עס איז נישט מיין מנהג אַרויסצוברענגן אַלטע סחורה און עס רופן פריש. איך לייג נישט בילקעס אין דער פריזער און איך באַק נישט איבער ברויט. על כל פנים נישט ביודעין. האָב איך אָבער געהאַט אַ מגיד שיעור וואָס פלעגט צו זאָגן אַז טאָמער לערנט מען אַ סוגיא צי סתם אַ בלעטל גמרא און עס קומט אונטער אַ פסוק פון דער פרשה פון דער וואָך איז סימן הוא אַז מען האָט געלערנט תורה לשמה.
ביי אונז האָט ממש אַזוי פּאַסירט. מפני מעשה שהיה האָבן מיר געזוכט אין דער קעלער אויף די אָנגעשטויבטע פּאָליצעס און מיר האָבן זיך אָנגעשטויסן אויף אַ דבר תורה אויפן וואָכעדיקע סדרה. פּיור תורה לשמה. נו, אַז עס איז תורה לשמה וועל איך עס פון אייך נישט באַהאַלטן אַלץ אל תמנע טוב מבעליו און סתם זיך צו טיילן מיט גוטע פריינד.
ממילא נאַט אייך מיין שטיקל צום צווייטן מאָל און איר וועט האָבן נאָכצוזאָגן ביים שבת טיש די וואָך און נעקסטע וואָך טאַקע פעמיים באהבה.
ולרבים השואלים, מיר זענען שוין צוריק ברוך השם על אדמת נכר, זיך שוין אויסגערוהט פון דער חולשא דארחא, שוין געבענטשט גומל, אויסגעהערט פון אַ מנין יידן עצות אויף דזעט לעג, דער שותף ביים אַרבעט האָט מיר שוין דערציילט פון זיין פלעמעניקס חתונה און איך שטיי אויף שפּילקעס אַז נישט גענוג איך מיז טאַנצן אויף מיין אייגענס מיז איך אויסהערן יענעמס אויך, און מען קען זיך שוין באַלד ווידער נעמען על התורה ועל העבודה.
זוכענדיק האָבן מיר אויך באַמערקט דרך אגבדיק אַז מיר האַלטן שוין אינעם צענטן יאָר פון שרייבן. הייסט עס אַז אין עלעף חודשים אַרום דאַרף מיר מאַכן אַ דינער און אַ בראָשור און אַ גאַסט רעדנער וכו’ וכו’ לכבוד דער יובל העשור. ממילא זוכן מיר אַ וועד המכינה, מיר באַשטעלן שוין אַ זאַל און די גראַפיקיסטן מאַכן שוין קרוינען און קראַנצן פון תכלת וארגמן.
עולם לעבן, פרטים יבואו נאָר דער עיקר פאַרגעסט נישט אַריינלייגן די ממתקים אין די שבתדיקע הויזן.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה