שױן אַפּאָר װאָכן װאָס ס׳גלונגט מיר נישט גײן אין שול דאַװענען שחרית. (װאָס טוט זיך בײַ מנחה מעריב קענט איר זיך אױסדרינגן מיט אַ קל וחומר.) נו, מילא מען קען דאַװענען בײַם כּותל אױך. ס׳יז אָבער אַזױ׃ װען איך חלום פֿון תּשובֿה טון אײן מאָל פֿאַר אַלע מאָל -כאָטש אַזעלכע חלומות מאַכן זיך בײַ מיר װײניגער און װײניגער- זע איך פֿאַר מיר דער אידיִיאַלע מענטש די אירע װאָס שטײן אױף איעדען אין דער פֿרי צום ערשטן מנין חוק ולא יעבֿור, שטײן שױן מיט די תּפילין בײַ אדון עולם און פֿאַר ושמו אחד פֿאַלט זײַ ניטאַמאָל אײַן אױפֿצוהײבן זיך פֿון זײערע פּלעצער. די זעלביגע ייִדן מאַכן דעם אײַנדרוק אַז דער יצר הרע האָט פֿון זײ פּשוט פֿאַרגעסן. דאַװענען איז דאַװענען, זײ שמועסן נישט, זײ שטײן אַלץ אױף אײן פּלאַץ, זײ קומן נישט אַרױס בײַ די הױכע שמונה עשׂרה הערן װאָס טוט זיך . װען די אנשי כּנסת הגדולה האָבן אוּנז געגעבן אַ שחרית האָבן זײ זיך פֿאַרלאָזט אױף די צדיקים. זײ זענען די עקשנים מיט װעם גאָט גיט זיך נישט אַן עצה. װיפֿיל ער זאָל נישט רודפֿן זײַן הײליג פֿאָלק ישראל װעלן זײ זײַן צום נעקסטן אין דער פֿרי אין שול כּאילו לא היה.
איך װײַטער קען דאָס נישט. אַז איך קום אָן פֿאַר וּיבֿרך דוד קען נישט אַנדערש זײַן אַז איך האָב געהאַט אַ בײזן חלום. אױף דעם חשבון גײ איך אָבער אַװעק אין מיטן תּחנון. איך האָב נישט קײַן געדולד בודק זײַן מײַנע ציצית אַ יעדן אין דער פֿרי. קרבנות האָב איך שױן נישט געזאָגט װײס איך זײַט װען, עס קען זיך מאַכן אַז בײַ קריאת־שמע פֿאַרגעס איך צו נעמן די ציצית און סוף שמונה עשׂרה פֿאַלט מיר אַלץ אײַן אַז אַפֿשר האָב איך עס צו שנעל אַלעדיקט.
װען איך דאַװען אין דער הײם קענט איר מיר כאַפּן לײענן מײַנע בליצפּאָסטן באַקרױנט מיט טלית און תּפֿילין. רחמנא לצלן װוּ איך האַלט שױן! און יעדען טאָג װאָס איך גײ נישט אין שול שפּיר איך מיך אַלץ װײַטער פֿונעם טאָג װען איך װעל זײַן פֿון די ייִדן װאָס זענען צום שול אַזױ װוּ די געלע װענט און די אָפּגריבענע הילצערנע טישן און בענק.
איך װײַטער קען דאָס נישט. אַז איך קום אָן פֿאַר וּיבֿרך דוד קען נישט אַנדערש זײַן אַז איך האָב געהאַט אַ בײזן חלום. אױף דעם חשבון גײ איך אָבער אַװעק אין מיטן תּחנון. איך האָב נישט קײַן געדולד בודק זײַן מײַנע ציצית אַ יעדן אין דער פֿרי. קרבנות האָב איך שױן נישט געזאָגט װײס איך זײַט װען, עס קען זיך מאַכן אַז בײַ קריאת־שמע פֿאַרגעס איך צו נעמן די ציצית און סוף שמונה עשׂרה פֿאַלט מיר אַלץ אײַן אַז אַפֿשר האָב איך עס צו שנעל אַלעדיקט.
װען איך דאַװען אין דער הײם קענט איר מיר כאַפּן לײענן מײַנע בליצפּאָסטן באַקרױנט מיט טלית און תּפֿילין. רחמנא לצלן װוּ איך האַלט שױן! און יעדען טאָג װאָס איך גײ נישט אין שול שפּיר איך מיך אַלץ װײַטער פֿונעם טאָג װען איך װעל זײַן פֿון די ייִדן װאָס זענען צום שול אַזױ װוּ די געלע װענט און די אָפּגריבענע הילצערנע טישן און בענק.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה