יענער װאָך איז געװען פֿאַר מײַנע ייִנגלעך דעם אָװענט װען עלטערן גײן טרעפֿן די רבֿיס. איך האָב נישט אַ סאַך צו דערצײלן װאָס איך האָב גערעדט מיט זײערע רביס װײַל די רביס אַלײן האָבן נישט אַסאַך צו דערצײלן. נישט חלילה װײַל מײַנע קינדער טױגן נישט. אדרבה איך הער פֿון זײ כּמעט נאָר גוטע גרוסן. אָבער צי מײנע חבֿרה זענען די בעסטע צי די ערגסטע אינעם כּתה װעט מײן מײנונג פֿון די חדרים זיך נישט טױשן. איך קען אײַך זאָגן אַז איך װאָלט אַסאַך פֿון די רעבעס אפֿילו נישט געדונגן אױף בײביסיטערס און איך שעם מיך אַז פֿון דעסטװעגן גײן ח. און ל. צו זײ אין חדר. אַז ס'איז דאָ אײן שטח װי ליצנות און הומור װערט פֿון מיר נעלם איז עס אינעם זעלבן שטח װי איך דאַרף עס אין װיכטיקסטן: דער ערציאונג פֿון קינדער, איבערהױפּט ייִנגלעך.
ס'איז אין מײַן מײנונג נישט קײַן גוזמא צו זאָגן אַז מיר חסידים האָבן צװישן די ערגסטע אױב נישט דאָס ערגסטע ערציאוננג סיסטעם אין דער װעלט. פֿאַר איר שפּרינגט אױף אין כּעס אױף אַזאַ דערקלערונג הערט מיך ערשט אױס. איך רעד נישט פֿון גרױסע חלקים פֿון אַפֿריקע צי אַזיע װוּ קינדער גײן אין גאַנצן נישט אין שולע װײַל אין אַזעלכע פּלעצער עקזיסטירט בכלל נישט קײַן ערציאונגס סיסטעם. איך רעד אױך נישט פֿון אורבאַנער צענטערן אין ערשט װעלטיקע מדינות װוּ פֿילע שולען זענען פֿול מיט נאַרקאָטיקס און געװאַלט מעשים, װײַל דאָרט איז דאָ אַסאַך טרואַנטן און אױך הא גופא אַז ס'איז דאָ די זאַכן װילן סײַ קינדער און סײַ לערערס נישט לערנען. איך װיל אָבער אַז ס'זאָל מיר עמיצער װײַזן נאָך אַ סיסטעם װוּ אַלע קינדער זענען כּמעט אַלע טאָג אָנװעזען אינעם שולע און װוּ די פּראָבלעמן פֿון נאַרקאָטיקס און כּלי זײן עקזיסטירן כּמעט נישט, און פֿון דעסטװעגן לערנען און קענען קינדער אַזױ װײניק, אָדער אַ פלאַץ װוּ לערערס האָבן רובא דרובא נישט קײַן שום בילדונג אױף װיאַזױ און װאָס צו לערנען מיט קינדער, װוּ עס פּשוט עקזיסטירט נישט קײַן שום לערן פּראָגראַם חוץ אַז פֿאַר אַ יאָר האָט מען געלערנט ביז פּסוק ג', הײַ יאָר ביז שני און איבער אַ יאָר אין פֿרײדן ביז שלישי, װוּ קינדער זיצן שעות לאַנג און װערן צוזעצט פֿון שװױלטאָג. ווײַזט מיר נאָך אַזוינס.
איר זענט רעכט. עס איז טאַקע מעשוגע ...
השבמחק