הײַנט בין איך געגאַנגן דאַװענען שחרית צום ערשטן מאָל די װאָך. דאָס הײסט נישט אַז איך האָב חלילה נישט געדאַװענט אַלע אַנדערע טעג, מנחה צו פֿאַרפֿעלן מאַכט זיך בײַ די שענסטע משפּחות, אָבער שחרית? ס׳הײסט נאָר אַז איך האָב געדאַװענט בײַם כּותל. און דאַװענען אין דער הײם איז עפּעס נישט. מער דרײט זיך צופֿיל אַרום, מען איז בודק דער בליץ־פּאָסט מיט טלית און תּפֿילין און מען װערט פֿאַרטיק תּוך־כּדי־דיבור. אין שול פּאַסירט נישט דאָס אַלעס. כאָטש איך קום קײנמאָל נישט אָן פֿאַר ויבֿרך דוד איז עס אָבער געדאַװענט װי אַ ייִד.
הײַנט בײַם לײנען װײסט איר דאָך אודאי האַנדעלט זיך װען אבֿרהם װיל קױפֿן אַ פּלאַץ אױפֿן הײליג אָרט פֿאַר זײַן פֿרױ שׂרה. און איך טראַכט בײַ מיר צי די הײַנטיקע חבֿרה קדישא'ניקעס זענען אײניקלעך פֿון אבֿרהם'ן אָדער פֿון עפֿרון'ן. װען אבֿרהם זאָל װעלן קױפֿן אַ פּלאַץ אױף הר הזיתים װאָלט ער שױן געזען װאָס פֿאַר מציאה ער האָט געכאַפּט פֿון עפֿרון'ן.
*********************************************
איך שפּאַציר אַרום צען אַזײגער בײַ נאַכט אױף מײַן גאַס זע איך אַ משולח קלאַפּט אַרײַן בײַ אַ הױז װוּ איך װײס סע װױנט אַ פֿרױ אַ גרושה. איך הער נאָר אַז זו מאַכט אױף דער טיר און געבט אים עפּעס אין דער האַנט. פֿאַר זי פֿאַרקלאַפּט דער טיר הער איך אַז זי פֿאַרבעט אים צו ער װיל נישט עפּעס אַ טרונק. ער זאָגט זיך אָפּ און גײט קלאַפּן בײַ נאָך אַ ייִד. דער יצר טובֿ יכול'ט אױך, אַזױ מוז זײַן.
איבער דער קללה פֿון משולחים קען מען שרײַבן און שרײַבן. פֿון אײן זײַט זענען זײ אָפֿט אַזעלכע טיפּן װאָס טראָגן דעם ייִדישן גלות אױף זײערע פּלײצעס. דאָס איז איבערהױפּט װען מען האָט צײַט און מען כאַפּט מיט אײנעם אַ שמועס. פֿונעם אַנדרע זײַט אָבער קען מען זיך נישט אַנידערזעצן אױף צװײ מינוט אָן אַז אײנער זאָל קלאַפּן אין טיר. דאָס איז אַ לענגערע שמועס און איך לאָז עס אױף אַ צװײטער מאָל.
הײַנט בײַם לײנען װײסט איר דאָך אודאי האַנדעלט זיך װען אבֿרהם װיל קױפֿן אַ פּלאַץ אױפֿן הײליג אָרט פֿאַר זײַן פֿרױ שׂרה. און איך טראַכט בײַ מיר צי די הײַנטיקע חבֿרה קדישא'ניקעס זענען אײניקלעך פֿון אבֿרהם'ן אָדער פֿון עפֿרון'ן. װען אבֿרהם זאָל װעלן קױפֿן אַ פּלאַץ אױף הר הזיתים װאָלט ער שױן געזען װאָס פֿאַר מציאה ער האָט געכאַפּט פֿון עפֿרון'ן.
*********************************************
איך שפּאַציר אַרום צען אַזײגער בײַ נאַכט אױף מײַן גאַס זע איך אַ משולח קלאַפּט אַרײַן בײַ אַ הױז װוּ איך װײס סע װױנט אַ פֿרױ אַ גרושה. איך הער נאָר אַז זו מאַכט אױף דער טיר און געבט אים עפּעס אין דער האַנט. פֿאַר זי פֿאַרקלאַפּט דער טיר הער איך אַז זי פֿאַרבעט אים צו ער װיל נישט עפּעס אַ טרונק. ער זאָגט זיך אָפּ און גײט קלאַפּן בײַ נאָך אַ ייִד. דער יצר טובֿ יכול'ט אױך, אַזױ מוז זײַן.
איבער דער קללה פֿון משולחים קען מען שרײַבן און שרײַבן. פֿון אײן זײַט זענען זײ אָפֿט אַזעלכע טיפּן װאָס טראָגן דעם ייִדישן גלות אױף זײערע פּלײצעס. דאָס איז איבערהױפּט װען מען האָט צײַט און מען כאַפּט מיט אײנעם אַ שמועס. פֿונעם אַנדרע זײַט אָבער קען מען זיך נישט אַנידערזעצן אױף צװײ מינוט אָן אַז אײנער זאָל קלאַפּן אין טיר. דאָס איז אַ לענגערע שמועס און איך לאָז עס אױף אַ צװײטער מאָל.
