לעניות דעתי איז געווען ביי דער קעגן־אסיפה צו ווייניק צעטלעך אויף יידיש. איך זאג דאס נישט אַלץ אַ יידיש ליבהאָבער כאָטש אפשר פאַרדעם אויך. אַז דער ציל איז צו ברענגן אויפמערקזאַמקייט צום היימישן עולם און בפרט קינדער מיז מען צו זיי רעדן אויף זייערע שפּראַך. דאָס איז אַלגעמיין אמת אָבער פיל מער פאַר אַ געמיינדע וווּ אינערליכער קריטיק קען קומען בלויז פון אינערווענדיק און כּמעט אַלע מאָל בעל פה און וואָס פאָרכט קריטיק פון דערויסן ווי דער טויט.
דער עיקר ציל פון אַזאַ פּראָטעסט איז צו ברענגן באַוווּסטקייט צו ערוואַקסענע, סיי עלטערן אַז זיי זאָלן נישט מורא האָבן צו באַקעמפן אביוזערס פון זייערע קינדער און סיי פּאָטענציאַלע אַביוזערס אַז אית דין ואית פּאָליציי. נאָך וויכטיקער איז אָבער צו זאָגן קינדער דערפון אַז זיי זאָלן אַכטונג געבן עס זאָל מיט זיי נישט געשען און טאָמער פּאַסירט עס זאָלן זיי וויסן אַז זיי קענען עמעצן דערציילן. רעדן צו קינדער איז פיל וויכטיקערער ווייל ערוואַקסענע זענען שוין מוחלט אין זייערע דעות און עס איז שווערער זיי אויפצוקלערן, כאָטש זיכער נישט אוממעגלעך, און אויך ווייל אַז זיי זענען בעלי דעת האָבן זיי שוין וווּ געווויר צו ווערן. נאָך מער אָבער ווייל דבר הכתוב בהווה. רעדן צו ערוואַקסענע איז איבער פאַרגאַנגענע עוולות, רעדן צו קינדער איז איבערן צוקונפט און דאָס קומט אוודאי ערשט.
מיר האַלטן ליידער זייער זייער ווייט פון ווען חדרים, מתמידים, קעמפּס וכדומה וועלן אַליין רעדן צי לאָזן בעלי דרשנים קומען רעדן צו קינדער דירעקט אויף זייערע פּערזענלעכער זיכערהייט. אויף סעקסועלע אַביוז האָבן זיי מורא פונעם גאַנצן נושא און אויף פיזישע אַביוז איז דאָך נישט שייך כּל זמן מען שלאָגט נאָך קינדער אין רוב חדרים.
אויף זינטיק איז געווען אַ געלעגנהייט זיך צו באַווייזן פאַר די קינדער ווי אויך די טאַטעס. איז אַ פּלאַקאַט 'דער אינטערנעט נישט דער פּראָבלעם' דער בעסטער מיטל? איך זאָג אַז נישט. די לחכּימא ברמיזא אָבער מיר האַנדלען נישט מיט צו גרויסע חכמים. דאָס אַליין אַז נישט היימיש אָנגעטונע מענטשן האַלטן אַ צעטל אויף ענגליש שאַפט אַ רעפלעקס ווי ווען באַאַמטע רוקן זיך אָן אין חדר אָדער קעמפּ. קינדער ווייסן אינסטינקטיוויש אַז ווען גויים מישן זיך אַריין אין אונזער געשעפטן דאַרף מען זיי אויסנאַרן, שפּעטן, ענטפערן מיט 'אשרי יושבי ביתך' און דערמיט ווערן דער גבור פון כתה. איז ווען זיי זען אַ קבוצה פון אַזוינע מענטשן מיט אַזוינע צעטלעך ווערן זיי אפשר נייגעריק אָבער עס רעדט נישט צו זיי. אַז זיי פרעגן זייערע טאַטע אָדער עלטערער ברידער וואָס דאָס מיינט איז לייכט זיך אַרויסצודרייען ווען זיי ווייסן אפילו נישט וואָס דער וואָרט מיינט. יאָ, איך האָב געזען אַ קריפּטישער מאמר חז"ל און איך האָב געזען אַ צעטל אויף נישט אידיאָמאַטישער חסידיש יידיש. דער רוב איז אָבער געווען ענגליש און געצילט פאַר ערוואַקסענע וואָס ווייסן סייווי אָדער פאַר דער פּרעסע וואָס אונזערע ישועה וועט פון זיי נישט קומען.
אם אין אני לי מי לי און אַז מיר ווילן קעמפן מיז מען רעדן דירעקט צו די קינדער. גרסא דינקותא איז מער ווערד ווי שפעטער לערנען און מען מיז פירן דער קאַמף בעיקר ביי זיי. און קאָנצענטרירן נישט נאָר אויף סעקסועלע אַביוז וואָס ווי שלעכט עס איז איז אַלץ אַ מיעוט שבמיעוט. שלאָגן קינדער אפילו ברוטאַליש איז מעשים בכל יום און כּמעט יעדער קינד האָט עס אַליין צוגעזען אָדער געהערט דערפון כּלי ראשון. אויך, דער מלמד וואָס קען שלאָגן וויפיל ער וויל איז שוין אַ פּאָטענציאַלער אַביוזער אָבער ביים שלאָגן איז אים לייכטער אָפּצושטעלן וויבאַלד ער טוט עס בגלוי.
איך בין נישט געווען ביים פּראָטעסט און אפשר זאָל איך נישט רעדן. איך האָב אָבער געהאָפט צו זען פּלאַקאַטן ווי 'מלמדים דאַרפן לערנען נישט שלאָגן', 'עשה למען תנוקות של בית רבן', און נאָך גראָדע דירקעטע אָנזאָגונגן. דרוקט צעטלעך מיט בילדער וואָס רעדט צו קינדער ווי אַן אלף בינה און לייגט עס וווּ עס וועט צו זיי אָנקומען. אַז איר ווילט זיין געשפּיצלט זאָל זיין 'מסכת מכּות איז צו לערנען נישט מקיים זיין'. נאָך מער פון אַלעס דאַרף מען געבן עצות פאַר קינדער. ‘דיין רבי טאָר דיר נישט שלאָגן’, ‘רשע למה תכה רעך איז פאַר קינדער אויך’, 'אַז דיין רבי שלאָגט דיך רוף 1-800-4-A-CHILD' וכדומה. אַזעלכע פּלאַקאַטן קען אַ טאַטע נישט אַוועקמאַכן און עס מאַכט אויף אַ קינדס קאָפּ. אַז ער פרעגט מיז מען אים ענטפערן.
עס האָט אָבער אויפגעטון ווייל כאָטש זיי זענען געשטאַנען מחוץ למחנה אין מער פון איין זינען האָבן זיי זיך באַוויזן. זאָלן די פירער וויסן אַז וווּ זיי וועלן גיין פון אינטערנעט אסיפות ביז סיום הש"ס וועלן אַזעלכע פלאַקאַטן זיי נאָכגיין ווי אַ צייכן פון קין. זאָלן זיי זיך שעמען אַז מען דאַרף אויפגעבן תורה און מצוות כּדי צו שיצן אויף אַ קינד. פאַרברייטערט עס און פּראָטעסטירט אינדערויסן פון ישיבות און תלמוד תורהס, קעמפּס און מקוואות. באַקומט אַן ערלויבעניש און מאַרשירט דורך 13טע אַוועניו און לי אַוועניו. ביי תקיעת שופר און כּל נדרי זאָלן מיר נישט פאַרגעסן פון די געשרייען פון אומשולדיקע קינדער. די נומערן מעגן זיין קליין אָבער ווערטער זענען ווי וואַסער אויף אַ שטיין. צוביסלעך לעכערן זיי דורך.
