האיש מקדש ב’: ולקחת אשה לבני

איך האָב שוין איין מאָל געשריבן וועגן מיין זין וואָס קומט שוין אָן צום פּרק. כאָטש איך קלער דעריבער ווייטער צו שרייבן בין איך אָבער דערווייל שטיל ווייל עס איז נישט דאָ וואָס צו שרייבן. ליידער אַזוי, ער איז שוין אַכצן די לעצטע פינף חודשים און קיין איין שדכן האָט נאָך נישט גערופן. נישט קיין איינס.

מיינט איר דאָך אוודאי אַז מיר זענען פון די אסורים לבא בקהל, די נעבעכדיקע משפּחות וווּ עס זיצן חמש עשרה צרות וצרות צרותיהן, ואין קונה. אַלטע מוידן מיט אור־אַלטע בחורים וואָס מען צוכאַפּט נישט און מען קען נישט פּטור ווערן אפילו פאַר אַ דירה אין הר־נוף. אַז מען זיצט ביי אונז יעדן אָווענט אַרום דער טעלעפאָן און ווען עס קלינגט לויפט זיך צאַם דער גאַנצער פאַמיליע, און איך הייב אָן מאַכן מיט די הענט יעדער זאָל אַוועק גיין איידער איך כאַפּ דעם קאָרדלעס און לויף אַריין אין מיין צימער און פאַרקלאַפּ דער טיר און מיין פרוי שרייט פון מזרח ביז מערב אַז יעדער זאָל שטיל זיין. אַז מיין זין רופט אָן פון ישיבה און פרעגט זיינע געשוויסטער צי עפּעס טוט זיך ווייל טאָמער וועט ער מיר פרעגן וועל איך אים ענטפערן עטוואָס ווי מען ענטפערט פאַר אַרבעטערס ווען זיי פרעגן צי די שמועות פון דאַנקונגן זענען אמת, 'דו זיץ און לערן און ווען עס וועט עפּעס זיין וועסט דו שוין הערן.' האַ, אַזוי קלערט איר, וואָס? איז לעבט אייך ווייטער מיט אייערע חלומות. אָבער לאָמיך איך אייך נישט אָנרייצן און נאַט אייך דעם ריינעם אמת.

דער טעלעפאָן קלינגט טאַקע נישט אָבער מאידך זענען מיר בכלל נישט אינטערסירט. באמת נישט. טאַקע נישט. און אַז איר גלייבט אַלץ נישט שים נא ידך תחת יריכי. אָבער וואָס דען? לאָמיר זיך נישט נאַרן ווען ס'יז ממש לא עלתה על ליבי וואָלט איך דאָך נישט געשריבן. איז די מעשה אַזוי.

וויפיל עס אינטערסירט אונז נישט איז ער אָבער שוין גענוג אין די יאָרן אַז איך האָב שוין באַמערקט אַז קיינער האָט נאָך נישט גערופן. און גענוג אין די יאָרן אַז יעדער מאָל עס איז דאָ אַ שמחה ווינטשן שוין מיין שווער און מיין טאַטע, ‘שוין באַלד ביי דיר, וואָס. ווי אַלט איז שוין ל.? נו, מערטשעם, שוין נישט לאַנג.' עס איז אַביסל אַ חילוק ווייל ביי מיין שווער גייט עס מיט אַן ערנסטע ברכה וויבאַלד זיין גאַנץ לעבן האָט ער געשפּאָרט אויף 'חתונה מאַכן די קינדער' און אַז ער קען שוין נישט חתונה מאַכן די אייגענע זאָרגט ער זיך אויף יענעמס. מה שאין כּן, ביי מיין טאַטע איז מהיכי תיתי, עפּעס צו ברענגן אַ שמייכל ביים לחיים. איר זאָלט מיר אָבער נישט גלייבן ווייל אַז איר וועט פרעגן מיין פרוי וועט זי זאָגן 'ביקאָז איטס יור סייד' און לאָמיר נישט אָנהייבן מיט דעם.

על כּל פנים יעדער איז מסכּים אַז ער שטייט שוין שמונה עשרה און ער איז ווי מען זאָגט אַ בחור אין די יאָרן. וועלכע יאָרן? וואָס הייסט, וועלכע? זיינע קוזינען וואָס זענען געבוירן נאָך אים ווערן שוין חתנים און כּלות און ווען אַ שכנס אַ זין איז אַ חתן געוואָרן האָט מיין פרוי געזאָגט 'באָט הי וואַז באָרן טו וויקס ערליער'. דער שכנס זין האָט שוין אפילו חתונה געהאַט און מען האָט אונז גערופן צום סעודה און ער האָט געווינטשן איין מאָל ביים תנאים, און נאָך אַמאָל ביים אויפרוף און אַ דריטן מאָל ביים חתונה, יעדער מאָל באַזונדער מיט אַ שמייכל, 'אָאָאָ ברוכים תהיו, מערזעשעם ביי ל.'.

דערווייל איז אָבער אַוזי דער מצב. ער לערנט נאָך אין ישיבה וווּ ער האָט נאָך אַ יאָר, פון דאָרט וועט ער אפשר גיין אין נאָך אַ ישיבה און פון דאָרט אפשר גאָר אין אַ דריטע ישיבה. פאַרוואָס אַזויפיל ישיבות? שווער צו זאָגן אָבער וואָס האָב איך אַריינצורעדן. איך האָב אים געפרעגט ווען ער וועט גיין אין קאַלעדז זאָגט ער אַז נישט פאַר דער חתונה. וואָס האָט ‘הרי את’ צו טון מיט אַ פרעשמאַן? ווייס איך אויך נישט אָבער אַזוי זאָגט ער. ער האָט מיר אַמאָל געזאָגט אַז איך זאָל זיכער מאַכן אַז איך זאָל נישט נתפרסם ווערן ווי דער בעל הבלאָג איידער ער האָט חתונה איז קען זיין אַז ער האָט מורא אַז קאָלעדז קען אים אויך שאַטן צום שידוך.

עס זענען אָבער לעצטענס געווען צוויי אינצידענטן וואָס האָבן מיר אויפגעוועקט און מיר געמאַכט זיך וווּנדערן צי אפשר דאַרף איך זיך לאָזן ווייניקער ווויל גיין אויף אַמאַזאָן און אָנהייבן אַביסל צו שפּאָרן. צום ערשט איז מיין ניכטער אַ כּלה געוואָרן און איך האָב גערופן מיין שוועגערן זאָגן מזל־טוב. הייבט זיך באַלד אָן און וואָס איז מיט ל.? זאָג איך, מינימום פינף יאָר. 'חלילה!' זאָגט זי, 'אל תפתח פה לשטן.' ענטפער איך, 'אַז דאָס איז דער שטן, הרחב פּיך ואמלאהו.'

דאָס איז נאָך אָבער בחסד. איך בין געווען ביים בעקעריי יענער וואָך און עס איז אַריינגקעומען אַ מאַמע מיט איר טאָכטער. אַ נישקשה מיידל, גוט פאָרמירט, נישט די העכסטע אָבער אַ באַחנטן פּנים. איך האָב אָנגקוקט די מוטער צו זען ווער די סחורה איז און איך האָב מיך דערמאַנט אַז מיין שוועגערן האָט איר דערמאַנט צו מיין פרוי. 'אָנגעטראָגן' איז צו אַ שטאַרק וואָרט נאָר אַזוי אַראָפּגעלאָזט אַ נאָמען צי זי וואָלט נישט אפשר געווען פּאַסיק. אַז איך האָב געזען במה דברים אמורים האָב איך ווידער זיך געגעבן אַ דריי אויס צו כאַפּן אַ בעסערע בליק.

די 'זאַך' איז געשטאַנען ביים קאַנטאָר און געבעטן אַ ברויט מיט ווייס איך וואָס. אַז זי האָט נאָר אויפגעמאַכט דאָס מויל איז איר שיינקייט און חן פאַרשווינדן. וווּ איך האָב פריער געזען שלאַנקע פיס זענען יעצט געווען פיס וואָס קענען נישט שטיין גלייך אָן זיך אָנצולענען און אויסטון אַ שיך ביים וואַרטן. וווּ פריער זענעןן געווען פילע ליפּן איז יעצט געווען אַ מויל מיט אַ פאַשטאָמפּעטע צינג. און דאָרט וווּ איך האָב געהאַט געזען שיינע האָר פון הינטן האָט זיך יעצט באַוויזן אַ באַרג סיני פון פאָרנט כמנהג בנות ישראל.

אַרויסגייענדיק האָב איך מיך צושמייכלט צו זיך אַליין. עס איז ביי מיר דער ערשטער מאָל וואָס אַנשטאָט צו פאַנטאַזירן איבער אַ מיידל פאַר מיר מעסט איך איר אָפּ פאַר מיין זין.

רבותי, מיר האַלטן שוין אַסאַך טיפער אינעם מסכת ווי מיר האָבן געמיינט און מען האָט שוין אָנגהויבן פאָרצולערנען דעם פּרק מיט תוספות.