האשה נקנית פּרק ב׳

בנוגע די שידוכים איז אַזױ. ל׳ס טאָכטער װערט אַכצן אין דרײַ חודשים אַרום און ל׳ מיט זײַן פֿרױ האָבן אָפּגעמאַכט אַז מען װעט נישט הערן שידוכים ביז נאָך פּסח. יענער װאָך האָט אָנגערופֿן אַ שדכן מיט גאַנץ אַ שײנעם שידוך. דער פֿאָטער איז אַ ראש ישיבה און דער מוטער קומט פֿון אַ שײנער רבנישע משפּחה. ל'ס פֿרױ האָט חשק אָבער ל׳ זאָגט 'אונז האָבן מיר אָפּגעמאַכט אַז מען װאַרט. טאָמער װילסט דו הערן איז כּל הכּבוד אָבער מען קען נישט כאַפּן דעם ערשטן. איך װיל מיך אומקוקן אױף אַנדרע בחורים.' איז געבליבן אַז מען װעט אָנהײבן הערן שידוכים. איך פֿרעג ל׳ צי זײַן טאָכטער װײסט װאָס טוט זיך, ענטפֿערט ער, ׳זו װײסט אַז מען רעדט, אָבער װאָס? איך זאָל איר משוגע מאַכן אױף יעדן שידוך? אַז ס׳װעט האַלטן ערנסט װעל איך איר זאָגן װעמן מען רעדט.׳