קול חתן וקול כלה

מען האָט מיך געלאַדענט אױף אַ חתונה. אַ שמחה גדולה! פֿון די שבעה מדורי גיהנום איז זיכער אײנס פֿון זײ אַ חתונה זאַל, װוּ ס'איז קױם דאָ פּלאַטץ צו זיצן און מען בעט אײַך כּסדר 'ריק דיך אָף אַ ביסל, לאָז נאָך אַ ייִד זיצן', װוּ דער עסן איז בחפּזון אַזױװי בײַ יציאת מצרים און האָט אָנגעפֿער דעם זעלבן טעם, װוּ מען זונדערט אײַך אָפּ פֿונעם פּלוניתטע שױן אױפֿן גאַס פֿאַר איר טרעט נאָך ערגעץ אַרײַן, װוּ איר מוזט זיצן לעבן בערד װאָס קומן אָן ביזן יױך, מוזיק קראַכט אײַך אין אױר, מען דרשנט אָן אַ סוף און דווקא פֿאַרן הױפּט פּאָרציע אַזױ אַז איר זאָלט נישט קענען אַנטלױפֿן פֿאַרן דרשה, און יעדער צװײ מינוט קלאַפּט מען אײַך אין די פּלײצע פֿאַר נאָך אַ חשובע צװעק, און דאָס אַלעס רופֿט זיך אַ נהנה מסעודת חתן. אַזױ גרױס איז די הנאה אַז ס'האָט אַמאָל אַ ייִד בײַ מײַן טיש בײַ אַ חתונה געזאָגט אַז זײַן פֿרױ פֿרײט זיך איבערן מחיצה װײַל זי װאָלט זיך געשעמט לעבן אים צו זיצן.

דער לעצטער מאָדישער מה בכּך (פֿעשן עקסעסאָרי בלע"ז) בײַ אונזערע כּולם אהובים'ניקעס איז נישט אַ הערמיז קראַװאַט װײַל בײַ אונז גײט מען נישט קראַװאַטן, אױך נישט אַן אַרמאַני רעקל און אפֿילו נישט אַ ראָלעקס זײגערעל. בײַ אונז איז געװאָרן אַ מנהג אַז מען גײט אױף אַ סעודת מצווה און מען װיל זיך מה יפֿיתן ברענגט מען מיט אַ דף היומי גמרא. צװישן די פּאָרציעס װאָס געדױרן אַ יאָר מיט אַ מיטװאָך אָנצוקומן האַלט מען די גמרא אונטער דער טיש און מען איז חלילה נישט מפֿסיק קײַן רגע פֿון לימוד התורה. פֿאַרשטײט זיך אַז מען האַלט מיט אַלע שמועסן בײַם טיש, אַ מענטש איז דאָך בלױז אַ מענטש, נאָר װען דער סאַרװער קומט אָן מיט דער שניצל און געבראָטענע קאַרטאָפֿל פֿאַרטיפֿט מען זיך שטאַרק אין דער גמרא אַזױ אַז ער דאַרף פֿיל מאָל הױך זאָגן 'עקסיוז מי' אַז יעדער זעט אַז דאָ זיצט אַ הוגה בתורת ה'.

טאָמער מײנט איר אַז װען די בני ישראל האָבן אין דער מדבר געקענט שפּירן אַלע טעמים אין דער מן האָבן זײ געטראַכט פֿון פֿױ גראַז אָדער קאַװיאַר האָט איר אַ טעות. אַז אַ ייִד קומט אַהײם פֿון אַ חתונה פֿון אַ מיליאָנער װי מען האָט געגעבן אַ סעודת שלמה בשעתו װײַל ס'פּאַסט אים נישט האָבן אַ טיפּישע ייִדישע מעניו, רעדט זיך אָפּ דער ייִד צום אשת חיל זײַנער אַז ס'איז נישט געװען װאָס צו עסן. פֿאַרװאָס? װײַל כּל סעודה שאין עמה טשיקן סופּ און װעדזטעבל סופּ, און שניצל און קאַרטאָפֿל אינה סעודה. און ייִדן האַלטן זיך אין אײן באַקלאָגן װען זײ גײן אױף חתונות אַז זײ װײסן נישט װאָס צו טון מיט אַזױ פֿיל גאָפּלעם און מעסערס און מען דאַרף אַ שלחן ערוך װאָס מען נוצט װען. און װער רעדט נאָך לעפֿלעך און גלעזלעך, לאַנגע מיט שמאָלע מיט ברײטע און קורצע אַז ער איז פֿאַרלױרן נאָך אײדער ער נעמט עפּעס אַרײַן אין מױל.

אַ בעל דרשן רעדט און ער בעט דער עולם זאָל זײַן שטיל. װען עס פּועלט נישט בעט ער אָף ענגליש אַז די פֿרױען זאָלן זײַן שטיל. קומט אַרײַן אין אַ שטיבל איז שטענדיק דער רעש פֿון דער װײַבער שול, װײַל מענער כּידוע רעדן נישט אױס פֿון אדון עולם ביז אדון עולם. יעצט בײַ דער חתונה אױך זע איך נישט קײַן מאַן רעדן. זײ זיצן אַלע און טרונקן מיט דאָרשט דער נײע 'װאָרט' צו פֿאַרבינדן דער חתונה מיט דער װאָכעדיקער סדרה. די שולד איז פֿאַרשטײט זיך װי אַלע מאָל אױפֿן צװײטן זײַט מחיצה.

אַ חבר דערצײלט מיר אַ לשון הרע װעגן אַ ס. בחור מיט אַ װ. מײדל װאָס האָבן זיך באַליבט און האָבן געװאָלט חתונה האָבן. זײ פֿלעגן זיך אַסאַך טרעפֿן אין אינטערנעט שמועס צימערן. דער מײדעלס משפּחה האָבן געטון אַלע מיטלען צו דערװײַטערן דער פּאָר אָבער ס'האָט נישט געהאָלפֿן. װען ס'האָט נישט געפּועלט מיט גוטנס האָבן זײ אָנגעהױבן צו שטעכן ראָדן און נאָך אַסאַך פֿון די חכמות װאָס די חסידים זענען אױף דעם בעלנים. דער בחור איז אָבער אױך נישט קײַן מפּיל קינד און ער האָט צוריק געטון און ליהודים היתה אורה. מיט אַ מאָל װערט אַ שטילעניש און ער קען זיך מיט איר נישט פֿאַרבונדן. צװײ װאָכן שפּעטער הערט ער אַ בשורה אַז זי איז אַ כּלה געװאָרן. אײגענטלעך דער חתן איז אַ שלימזל פֿון די סאָרטן װאָס מען נעמט װען מען דאַרף גאָר אַ שנעלער שידוך. ברוך השם אַבי זי האָט אַ שידוך געטון און זי װעט מערטשעם אױפֿשטעלן אַ בית נאמן בישראל און אױספֿילן דער תכלית פֿאַרװאָס זי איז אַראָפּגעקומן אױף דער װעלט.