איך בין געװען בײַם דאָקטאָר און זי האָט מיר געגעבען אַנטי־ברענעװדיקע טאַבלעטן. איך האָב איר געזאָגט אַז איך װאָלט נישט געװען אַ ייִד װען איך זאָל נישט פֿרעגן צי עס קען נישט זײַן אַז עס איז, אױ אל תפֿתח פּה לשטן, כאָב עס מורא אפֿילו אַרױס צו זאָגן װײַל װער װײסט װער פֿון דער פּמליא של מעלה לײנט מײַנע בלאָגס. איר מיזט מיר אָבער מודה זײַן אַז ס'איז נישט דאָ אַסאַך פֿעלקער װאָס האָבן אַזױ ליב צו שטאַרבן װי ייִדן.
אײדער איר באַשולדיקט מיר אַז שױן װײַטער בין איך מוציא לעז אױף כלל ישראל איז ראשית כּל קען עס זײַן אַז מיר זענען פּשוט מער צוגעװױנט צו שטאַרבן װי אַנדרע ממילא איבער די יאָרן האָבן מיר זיך צו דעם פֿאַרחשקט. אָבער ס'מוז אין דעם ליגן עפּעס טיפֿערס.
לאָמיר נעמן דרײַ גרױסע מאָמענטן אינעם גאָרער ייִדישע לעבן. געבױרן װערן, חתונה האָבן און שטאַרבן. אָן די דרײַ זאַכן קענט איר לײגן אַ שלאָס אױף ייִדישקײט
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה